مهندسان بیشترین سهم را در دستیابی به کیفیت زیست کنونی، که از آن بهره مند هستیم، داشته اند. آب پاکیزه و سالم، سیستم ترابری کارآمد، مهار شدن مخاطرات سیل و طغیانها، مدیریت مواد زائد، ساختمانهای مقاوم در برابر زلزله، طرحهای تولید و توزیع نیروی برق و نظائر آنها، همه دستاورد های مهندسانند. اما اغلب در گمنامی واقعی به انجام رسیده اند. ما مهندسان –وتنها ما- در این باره مقصریم، زیرا نخواسته اییم و یا غفلت کرده اییم که به ازای این فضائل، کسب اعتبار کنیم. این کوتاهی را چگونه باید جبران کرد؟
گام نخست: باید وظیفه خود را بخوبی انجام دهیم و آن را با هیجان به دنیا بازگو کنیم . بگذار مردم، دنیایی بدون مهندس، «این عنصر خلاقیت»، را مجسم کنند. دنیائی بدون پلها، ساختمانهای بلند، آب پاکیزه و نیروی برق، ارتباطات و ترابری سریع، بدینسان، کار های سترگ ما در چشم اندازی شایسته قرار می گیرند. در آن موقع، ما باید از افزودن پیشوند«مهندس» به اسم خود، همانطور که برخی از همکاران، در اروپا و آمریکای لاتین عمل می کنند، به وضوح نشان دهیم که « به حرفه خود ماباهات می کنیم».
گام دوم: ماباید خواستار آن باشیم که خدمات ما بر مبنای عملکرد، ارج نهاده شوند و مثل یک کالا مورد خرید و فروش قرار نگیرند اگر قدر منزلت حرفه ما با سایر حرفه های عملی، پزشکی همسنگ نباشد، بهترین مغز های تعلیم یافته، مهندسی مشاور را انتخاب نخواهند کرد.
تامین آینده: بگذار از سایه گمنامی به در آئیم و سرکردگی چالشها برای رویاروئی با دنیا قرن بیست و یکم را به عهده گیریم. ما باید بانگ توانمند دفاع از امر حفظ و کاربرد خردمندانه منابع موجود باشیم. بگذار از حرف زدن با خودمان درگذریم و با کسانی که می توانند پندار مارا تقویت کنند، ارتباط برقرار کنیم، صدای ما شنیده نخواهد شد مگر اینکه پا از میان جمعیت تماشاگر بیرون نهیم و به روی صحنه بیائیم.
حرفه ناپیدا، قدمی به پیش بگذار و از تاریکی به در آی
ویلیام-د-لوئیز-رئیس فیدیک
برگردان به فارسی: زنده یاد استاد دکتر مهدی قالیبافیان
